Lenf  (Lenfoma) Kanseri

Geleneksel olarak Hodgkin olmayan veya Hodgkin lenfoma olarak sınıflandırılır. Hodgkin lenfoma, tüm lenfomaların yaklaşık %10’unu oluşturur, kalan %90’ı Hodgkin olmayan lenfoma olarak adlandırılır.

Hodgkin Lenfoma

Hodgkin lenfoması ilk olarak 1832’de tanımlanmıştır, ancak hastalığın tanısının dayandığı patognomik Reed-Sternberg hücresinin doğası ancak son birkaç yılda aydınlatılmıştır. Radyoterapi 1940’lardan beri lokalize hastalıkları tedavi etmek için kullanılmaktadır ve 1960’larda etkili kombinasyon kemoterapi rejimleri anatomik olarak ilerlemiş hastalık için tanıtıldı. Son otuz yılda, Hodgkin lenfomanın tüm kutanöz olmayan maligniteler arasında en iyi tedavi edilebilir olanlardan biri olduğu gözlenmiştir. Ve sürekli iyileşmeye tanık olunmuştur. İyileştirilmiş sağ kalım ve uzun takip süresi ile tedaviye bağlı geç etkilerin uygunluğu belirgin hale gelmiştir ve modern terapötik stratejiler bu etkileri tam olarak hesaba katmalıdır. Hem geleneksel hem de kurtarma tedavi stratejileri kullanılarak tüm hastaların yaklaşık %80’inde iyileşme gözlenebilir.

Non-Hodgkin Lenfoma

Hodgkin olmayan lenfomalar, lenfoid sistemin heterojen bir malignite grubudur. Dünya Sağlık Örgütü’nün hematolojik ve lenfoid tümör sınıflamasına göre , bu hastalıklar B hücreli ve T hücreli neoplazmalar olarak sınıflandırılmıştır. Non-Hodgkin lenfomalarda tedavi immunterapi, kemoterapi ve radyoterapi ile yapılırken sağ kalım azdır. İyileşen oranı %50’den azdır.

Lenfoma (Lenf Kanseri) Tedavisi

Kemoterapi tedavi planları, lenfomanın ana alt tipleri arasında farklılık gösterir.

Hodgkin olmayan lenfoma, rituksimab, bendamustin ve lenalidomid ile birlikte veya bunlar olmadan siklofosfamid, doksorubisin, vinkristin ve prednizon ile tedavi edilir.

Hodgkin lenfoma; doksorubisin, bleomisin, vinblastin, dakarbazin, vinblastin, vinkristin, etoposid ve prednizon yanında radyoterapi ile tedavi edilir. Sonraki kemoterapi toksisiteleri arasında nöropati, kardiyotoksisite ve akciğer ve meme gibi ikincil kanserler bulunur ve bir tedavi rejimi seçmek için ortak karar verme sürecinde dikkate alınmalıdır. Remisyon elde edildikten sonra, hastaların önerilen yaşa uygun komplikasyonları ve nüksü izlemek için rutin gözetime ihtiyaçları vardır.