Tip 2 diyabet, insülin direnci ve pankreasın yetersiz insülin salgılaması sonucu oluşan kronik bir metabolik hastalıktır. Kan glukoz düzeylerinin uzun dönem yüksek seyretmesi; kalp-damar, böbrek, retina, sinir sistemi ve diğer organlarda geri döndürülemez hasarlara yol açabilir. Türkiye’de diyabet prevalansı her geçen yıl artmakta, hem bireysel hem de toplumsal sağlık harcamalarını ciddi oranda yükseltmektedir. Bu makalede; tip 2 diyabetin tanımı, dünya ve Türkiye’deki yaygınlığı, risk faktörleri, tanı kriterleri, komplikasyonları, çağdaş yönetim stratejileri, teknolojik izlem yöntemleri, psikososyal destek modelleri ve toplum temelli önleme politikaları detaylı bir şekilde ele alınacaktır.

İçindekiler

1. Tip 2 Diyabet Nedir?
2. Tip 2 Diyabetin Epidemiyolojisi (Genel ve Türkiye)
3. Tip 2 Diyabet İçin Başlıca Risk Faktörleri
4. Tanı Kriterleri ve Tarama Yöntemleri
5. Akut ve Kronik Komplikasyonlar
6. Tip 2 Diyabet Yönetimi
7. Diyabet İzlemi ve Dijital Sağlık Teknolojileri
8. Diyabette Psikososyal Destek ve Hasta Eğitimi
9. Önleme Stratejileri ve Kamu Sağlığı Politikaları
10. Sonuç

1. Tip 2 Diyabet Nedir?

Tip 2 diyabet, glukoz homeostazında bozulma ile karakterize bir metabolik bozukluktur. Patofizyolojisi iki ana mekanizmaya dayanır:

İnsülin Direnci: Kas, karaciğer ve yağ dokusu hücreleri, kanda mevcut insüline karşı duyarlılığını kaybeder ve glukozu yeterince kullanamaz. Bu durum, pankreasın daha fazla insülin salgılamasına neden olur.
Pankreatik Beta Hücre Fonksiyon Bozukluğu: Zamanla beta hücreleri aşırı çalışmaya bağlı yorulur ve yetersiz insülin üretir. Sonuçta periferdeki hücreler yeterli insülin alamaz, kanda glukoz birikir.

Tip 2 diyabet; başlangıçta asemptomatik seyredebileceği gibi, ilerleyici glisemik bozukluklarla yorgunluk, sık idrara çıkma, aşırı susama, göz bulanıklığı, yaraların geç iyileşmesi gibi belirtilerle kendini gösterebilir. Bazı hastalar ise tanı anında hiperglisemik hiperosmolar sendrom veya diyabetik ketoasidoz (nadiren) ile başvurabilir.

2. Tip 2 Diyabetin Epidemiyolojisi (Genel ve Türkiye)

Dünya Sağlık Örgütü (DSÖ) verilerine göre 2019 yılında yaklaşık 463 milyon yetişkin diyabetle yaşıyordu; bu sayının 2030’da 578 milyona, 2045’te ise 700 milyona ulaşması bekleniyor. Tip 2 diyabet, diyabet vakalarının %90–95’inden sorumludur. Özellikle düşük ve orta gelirli ülkelerde, şehirleşme ve yaşam tarzı değişiklikleri nedeniyle prevalans hızla artmaktadır.

Türkiye’de 2022 verilerine göre erişkin nüfusun yaklaşık %13–14’ünde diyabet mevcut olup, %7–8 oranında tanınmamış (bilinmeyen) diyabet vakası saptanmıştır. Diyabet prevalansı 20–79 yaş aralığında erkeklerde %12, kadınlarda %14 civarındadır. Bölgesel farklılıklar vardır; batı illerinde obezite ve sedanter yaşam oranları daha yüksek olduğundan diyabet sıklığı artarken, güneydoğu ve doğu bölgelerinde sıcak iklim ve kültürel beslenme alışkanlıkları da risk faktörü oluşturmaktadır.

Türkiye Diyabet Epidemiyoloji Çalışması (TURDEP) verileri:

TURDEP I (1997–1998): Prevalans %7,2 olarak rapor edildi.
TURDEP II (2010): Prevalans %13,7’ye yükseldi. Yani 12 yılda yaklaşık iki katına çıktı.
TURDEP III (2023): Erken veriler, prevalansın %14–15 bandında olduğunu ve özellikle 40 yaş üzeri grupta %20’lere ulaştığını göstermektedir.

Sonuç olarak, hızlı kentleşme, obezitenin artışı, beslenme alışkanlıklarının batı tipi yiyeceklere kayması ve fiziksel aktivite eksikliği Türkiye’de tip 2 diyabetin hızla yayılmasını tetikleyen başlıca etkenlerdir.

3. Tip 2 Diyabet İçin Başlıca Risk Faktörleri

Tip 2 diyabet gelişiminde genetik yatkınlık ile çevresel faktörlerin etkileşimi esas rol oynar. Temel risk faktörleri şunlardır:

3.1. Aile Geçmişi ve Genetik Yatkınlık

Ailede tip 2 diyabet öyküsünün varlığı, bireyin hastalığa yakalanma riskini 2–4 kat arttırır.
Farklı etnik gruplarda genetik polimorfizm profilleri değişiklik gösterir; örneğin bazı insülin reseptör gen mutasyonları veya pankreatik beta hücre fonksiyonuyla ilişkili gen varyantları risk altındadır.

3.2. Obezite ve Abdominal Yağlanma

Bel çevresi erkeklerde ≥94 cm, kadınlarda ≥80 cm olarak kabul edilen abdominal obezite, insülin direnci gelişimini tetikler.
Vücut Kitle İndeksi (VKİ) ≥30 (obez) olan bireylerde tip 2 diyabet riski belirgin şekilde yüksektir.
Visseral (karın içi) yağlanma, sitokin ve adipokin salınımını artırarak kronik düşük dereceli inflamasyona neden olur ve insülin sinyalini bozar.

3.3. Fiziksel Aktivite Eksikliği

DSÖ önerilerine göre haftada en az 150 dakika orta yoğunluklu aerobik egzersiz veya 75 dakika yüksek yoğunluklu egzersiz yapılmadığında, insülin duyarlılığı azalır.
Sedanter yaşam (uzun süreli oturma, masa başı işler) tip 2 diyabet gelişimini hızlandıran bağımsız bir risk faktörüdür.

3.4. Dengesiz Beslenme Alışkanlıkları

Yüksek kalorili, doymuş yağ ve rafine karbonhidrat içeren beslenme, insülin direncini tetikler.
Aşırı şekerli içecek tüketimi (günde >1 porsiyon) ile diyabet riski arasında güçlü korelasyon vardır.
Yetersiz lif tüketimi (günlük <15 gram) bağırsak mikrobiyotasını olumsuz etkiler ve metabolik bozukluklara zemin hazırlar.

3.5. Yaş ve Cinsiyet Faktörleri

İleri yaş (45 yaş ve üzeri) tip 2 diyabet riskini belirgin şekilde artırır.
Erkeklerde diyabet insidansı genellikle kadınlardan biraz daha yüksek olsa da, menopoz sonrası kadınlarda abdominal yağlanma artışı riski dengeler.

3.6. Diğer Metabolik Sendrom Bileşenleri

Hipertansiyon (≥130/85 mmHg) ve dislipidemi (trigliserid ≥150 mg/dL veya HDL kolesterol erkeklerde <40 mg/dL, kadınlarda <50 mg/dL) insülin direncine eşlik ederek diyabet riskini artırır.
Non-alkolik yağlı karaciğer hastalığı (NAFLD), kronik karaciğer yağlanması aracılığıyla insülin direncini artıran bir diğer önemli faktördür.

3.7. Psikososyal ve Çevresel Stresörler

Kronik stres, hipotalamus-hipofiz-adrenal (HPA) ekseni aktivasyonuna yol açarak kortizol salınımını artırır ve insülin direncini tetikler.
Uyku düzensizlikleri (uyku apnesi, yetersiz uyku süresi <7 saat) hormonal dengeleri bozarak glukoz homeostazını etkiler.
Düşük sosyoekonomik düzey, besin güvensizliği ve sağlık hizmetlerine erişimdeki kısıtlar, diyabet kontrolünü olumsuz etkiler.

4. Tanı Kriterleri ve Tarama Yöntemleri

Tip 2 diyabet tanısı koymak için aşağıdaki laboratuvar ve klinik kriterler kullanılmaktadır. Aşağıdaki yöntemler, Amerikan Diyabet Derneği (ADA) ve Dünya Sağlık Örgütü (DSÖ) önerilerine dayanmaktadır:

4.1. Laboratuvar Testleri

Açlık Kan Glukozu (AKG): ≥126 mg/dL (7,0 mmol/L) tanı koydurucudur. 8 saat açlık sonrası alınan kan örneğinin glukoz miktarı değerlendirilir.
Oral Glukoz Tolerans Testi (OGTT): 75 gram glukoz yüklemesi sonrası 2. saatte plazma glukozu ≥200 mg/dL (11,1 mmol/L) ise diyabet tanısı konur. Bu test, bozulmuş glukoz toleransını (prediyabet) da saptamada önemlidir.
Hemoglobin A1c (HbA1c): ≥6,5% diyabet tanısı için kullanılabilir. Ortalama son 2–3 ayın glisemik kontrolünü yansıtır. Laboratuvar standardizasyonu şartıyla güvenilir sonuç verir.
Rastgele Kan Glukozu: Tip 2 diyabet belirtileri (poliüri, polidipsi, kilo kaybı vb.) eşlik ediyorsa ≥200 mg/dL (11,1 mmol/L) tanıda yeterlidir.

Prediyabet kategorisi (yüksek risk grubu) için:

Açlık kan glukozu 100–125 mg/dL (5,6–6,9 mmol/L) – Bozulmuş açlık glukozu (BAG)
OGTT 2. saat glukozu 140–199 mg/dL (7,8–11,0 mmol/L) – Bozulmuş glukoz toleransı (BGT)
HbA1c %5,7–6,4 arası prediyabet aralığını gösterir.

4.2. Tarama Önerileri

18–45 yaş aralığında obez (VKİ ≥30) veya metabolik sendrom bulguları olan bireylerin her 3 yılda bir,
45 yaş üzeri tüm bireylerin her 3 yılda bir,
Gebelik öncesi veya gebelik sırasında gestasyonel diyabet öyküsü, polikistik over sendromu, hiperglisemi, antihipertansif veya lipid düzenleyici ilaç kullananların yılda bir kez taranması önerilir.

5. Akut ve Kronik Komplikasyonlar

Kontrolsüz kan glukoz düzeyleri, kısa dönemde akut komplikasyonlara, uzun dönemde ise mikro ve makrovasküler hasarlara yol açar.

5.1. Akut Komplikasyonlar

Diyabetik Ketoasidoz (DKA): Genellikle tip 1 diyabette daha sık görülse de, tip 2 diyabetli, özellikle ciddi enfeksiyon veya stres durumunda insülin yetersiz kaldığında ortaya çıkabilir. Hiperglisemi, ketonemi, asidoz ve dehidrasyon bulguları ön plandadır.
Hiperglisemik Hiperosmolar Durum (HHD): Genellikle yaşlı tip 2 diyabetiklerde saptanır. Aşırı hiperglisemi (>600 mg/dL), ağır dehidrasyon, nörolojik semptomlarla giden ciddi bir tablodur. Koma riski yüksektir.
Hipoglisemi: İnsülin veya bazı oral antidiyabetiklerin (insülin salgısını artıran sulfonilüreler gibi) uygunsuz kullanımı sonucu ortaya çıkar. Terleme, titreme, çarpıntı, sinirlilik, bilinç bulanıklığı, nöbet riski olabilir.

5.2. Kronik Mikrovasküler Komplikasyonlar

Retinopati: Diyabetik retinopati, görme kaybının önde gelen nedenlerindendir. Erken dönemde değişen retinakapiller geçirgenliği, maküla ödemi, proliferatif retinopati ve vitreus kanaması gelişebilir.
Nefropati: Diyabetik nefropati, mikroalbuminüri ile başlar; GFR düşüşü, kronik böbrek hastalığı ve son dönem böbrek yetmezliğine ilerleyebilir. Hem hemodiyaliz hem de böbrek nakli gerektiren hastalar artış göstermektedir.
Nöropati: Periferik nöropati sıklıkla ayaklarda duyu kaybı, yanma hissi ve ağrıya yol açar. Otomatik nöropati: gastrointestinal sistem, kardiyovasküler sistem ve ürogenital sistem fonksiyon bozuklukları görülebilir.

5.3. Kronik Makrovasküler Komplikasyonlar

Kardiyovasküler Hastalıklar: Myokard iskemisi, koroner arter hastalığı ve kalp yetmezliği riski tip 2 diyabetlilerde 2–4 kat daha yüksektir.
İskemik İnme: Diyabet, serebrovasküler hastalık riskini artıran bağımsız bir faktördür.
Periferik Arter Hastalığı: Alt ekstremite arterlerinde aterosklerotik daralma; iskemik ayak, gangren ve ampütasyon riski artar.
Ateroskleroz ve Dislipidemi: Diyabet ile ilişkili yüksek trigliserid, düşük HDL, küçük yoğun LDL partikülleri aterosklerotik plak oluşumunu hızlandırır.

6. Tip 2 Diyabet Yönetimi

Tip 2 diyabet tedavisinde “bireye özel, çokdüzeyli” yaklaşım esastır. Hedef, HbA1c düzeyini <7% (yaş, komorbidite ve yaşam beklentisine göre ayarlanabilir) tutmak, komplikasyonları geciktirmek ve yaşam kalitesini korumaktır. Aşağıda başlıca tedavi bileşenleri ayrıntılı şekilde özetlenmiştir.

6.1. Yaşam Tarzı Değişiklikleri

Kilo Yönetimi: Fazla kilolu/diyabetik bireylerde %5–10’luk kilo kaybı bile insülin duyarlılığını anlamlı şekilde artırır. Bunu sağlamak için diyetisyen rehberliğinde kalori kısıtlaması ve porsiyon kontrolü önerilir.
Fiziksel Aktivitenin Arttırılması: Haftada en az 150 dakika orta yoğunluklu aerobik egzersiz (hızlı yürüyüş, bisiklet, yüzme) gün aşırı olacak şekilde dağıtılmalıdır. Ek olarak, haftada 2 gün direnç antrenmanı önerilir.
Davranışsal Değişiklik Teknikleri: Motivasyonel görüşme, hedef koyma, öz takip (kan şekeri kaydı), sosyal destek gruplarına katılım, stres yönetimi teknikleri (meditasyon, nefes egzersizleri) tedavinin sürekliliğini destekler.

6.2. Diyet ve Beslenme Yaklaşımları

Diyet Modelleri: Akdeniz diyeti, glisemik indeksi düşük diyet (LGID), karbonhidrat sayımına dayalı beslenme ve düşük karbonhidratlı diyetler glisemik kontrolü iyileştirir.
Karbonhidrat Dağılımı: Günlük karbonhidrat alımı toplam enerjinin %45–50’si arasında tutulmalı, basit şekerler yerine tam tahıllar, baklagiller, sebze ve meyveler tercih edilmelidir.
Yağ Kalitesi: Toplam enerjinin %25–35’i doymamış yağlardan (zeytinyağı, avokado, ceviz, fındık, balık yağları) sağlanmalı, doymuş yağ ve trans yağ tüketimi sınırlandırılmalıdır.
Protein Alımı: Toplam enerjinin 15–20’si arasında tutulmalı; yağsız et, yağsız süt ürünleri, baklagiller, kuruyemiş gibi yüksek biyolojik değerli kaynaklar tercih edilmelidir.
Lif ve Su Tüketimi: Günlük 25–30 gram lif alımı (tam tahıllar, sebze, meyve, baklagiller) önerilir. Günde en az 1,5–2 litre su tüketimi sağlanmalıdır.
Yemek Düzeni: Günde 3 ana öğün ve 1–2 sağlıklı ara öğün şeklinde öğün saatleri düzenli olmalı, açlık süreleri uzun tutulmamalıdır.

6.3. Fiziksel Aktivite ve Egzersiz Programları

Aerobik Egzersiz: Yürüyüş, koşu, bisiklet, yüzme, kürek çekme gibi aktiviteler haftada toplam 150–300 dakika orta yoğunlukta yapılmalıdır.
Direnç Antrenmanı: Haftada 2–3 seans, büyük kas gruplarını içeren ağırlık çalışmaları (vücut ağırlığıyla egzersizler, direnç bantları veya hafif serbest ağırlıklar) insülin duyarlılığını artırır ve kas kütlesini korur.
Esneklik ve Denge: Haftada 2 gün yoga, pilates veya germe egzersizleri fonksiyonel kapasiteyi artırarak yaralanma riskini azaltır.
Günlük Yaşam Aktiviteleri: Asansör yerine merdiven kullanma, kısa mesafelerde araba yerine yürüme, oturarak uzun süre iş yapanlara kısa molalar vererek yerinde hareket etme önerilir.

6.4. Farmakoterapi: Oral Diyabet İlaçları

Metformin: İlk basamak tedavi ajanıdır. Karaciğer glukoneogenezini azaltır, insülin duyarlılığını artırır. Gastrointestinal yan etkiler görülebilir; böbrek fonksiyonlarına dikkat edilmelidir.
Sulfonilüreler (Glimepirid, Glibenklamid): Pankreas beta hücrelerini uyararak insülin salgısını artırır. Hipoglisemi riski ve kilo aldırıcı etkisi bulunur.
DPP-4 İnhibitörleri (Sitagliptin, Saxagliptin, Vildagliptin): İnkreTIN hormonlarının yıkımını engelleyerek glukagonu baskılar ve insülin salgısını artırır. Hipoglisemi riski düşüktür, nötral kilo etkisi vardır.
SGLT2 İnhibitörleri (Dapagliflozin, Empagliflozin): Böbrekten glukoz geri emilimini engelleyerek glikosüriye neden olur. Kardiyo-renal faydaları mevcuttur; genital ve üriner sistem enfeksiyonu riski artar.
GLP-1 Reseptör Agonistleri (Dulaglutide, Liraglutide): İnsülin sekresyonunu artırır, glukagon salınımını azaltır, tokluk hissini uzatır ve kilo kaybı sağlar. Subkutan enjeksiyon şeklindedir ve gastrointestinal yan etkileri görülebilir.
Tiazolidindionlar (Pioglitazon): Adipoz dokuya özgü PPAR-γ agonisti olarak insülin duyarlılığını artırır. Kilo alımı ve ödem riski nedeniyle dikkatli kullanılmalıdır.
Alpha-Glukozidaz İnhibitörleri (Acarbose): İnce bağırsakta karbonhidrat sindirimini yavaşlatarak postprandiyal glukoz yükselmelerini azaltır. Gas, şişkinlik ve diyare gibi gastrointestinal yan etkilere yol açabilir.

6.5. İnsülin Tedavisi ve Yeni Nesil İnsülin Prep’leri

Bazal İnsülinler: Uzun etkili analog insülinler (Glargin, Detemir, Degludec) günde bir kez uygulama gerektirir. Sabah veya akşam sabit saatlerde kullanılır; hipoglisemi riskini azaltır.
Prandiyal İnsülinler: Hızlı etkili analoglar (Lispro, Aspart, Glulisin) yemek öncesi uygulama ile postprandiyal glukoz dalgalanmalarını kontrol altına alır.
Kombine İnsülin Prep’leri: Hızlı ve uzun etkili insülin analoglarının sabit oranlarda karışımı (örneğin 70/30), tek enjeksiyonla bazal ve prandiyal kontrol sağlar.
Yeni Nesil İnsülin Pompa Sistemleri: İnce kanül ile sürekli insülin infüzyonu; glukoz sensörleriyle entegre çalışan sistemler, gerçek zamanlı kan şekeri takibi ve otomatik doz ayarı sunar.
Akıllı İnfüzyon Sistemleri ve Hibrit Kapalı Döngü: Hipo ve hiperglisemi öngörülü algoritmalar kullanarak insülin dozunu ayarlar ve insülin salımı optimize edilir.

6.6. Yeni Nesil Tedaviler ve Bariatrik Cerrahi

Yeni İlaç Adayları: Dual GIP/GLP-1 agonistleri (Tirzepatide), polikomponent agonistler ve pankreatik beta hücre yenilenmesini hedefleyen ajanlar klinik araştırma aşamasındadır.
Bariatrik Cerrahi (Metabolik Cerrahi): Obez diyabetiklerde (VKİ ≥35 veya VKİ 30–35 eşlik eden komorbiditeler) sleeve gastrektomi, gastrik bypass gibi yöntemler kan şekeri kontrolünü dramatik şekilde iyileştirir. “Diyabet remisyonu” oranları yüksek rapor edilmektedir.
Kök Hücre ve Rejeneratif Yaklaşımlar: Beta hücre replasmanı veya yenilenmesini amaçlayan mezenkimal kök hücre terapileri, deneysel aşamada olup geleceğe yönelik umut vaat etmektedir.

7. Diyabet İzlemi ve Dijital Sağlık Teknolojileri

Teknolojinin hızlı gelişimi, tip 2 diyabetli bireylerin evde glukoz takibini kolaylaştıran cihazlar ve mobil uygulamaların yaygınlaşmasını sağladı. Bu yeniliklerin başlıcaları:

Sürekli Glukoz İzleme Sistemleri (CGMS): Deriye yerleştirilen sensörler aracılığıyla 7–14 gün boyunca interstisyel sıvı glukoz düzeyini ölçer. Gerçek zamanlı veri aktarımı ile hipoglisemi/hiperglisemi öngörüsü sağlar.
Akıllı İnsülin Pompa Sistemleri: CGMS verilerine entegre çalışan hibrit kapalı döngü sistemleri, insülin dozunu otomatik ayarlayarak hastanın yükünü ve hipoglisemi riskini azaltır.
Mobil Sağlık (mHealth) Uygulamaları: Diyabet günlükleri, karbonhidrat sayımı, ilaç hatırlatıcıları, fiziksel aktivite takibi, diyet önerileri sunan uygulamalar, veri bulutuna kaydedilen glukoz sonuçlarını hekime de iletir.
Tele-Diyabet Danışmanlığı: Uzaktan hasta-hekim iletişimi; SMS, video konferans veya sohbet uygulamaları üzerinden glukoz sonuçlarının paylaşımı ve tedavi önerisi alma imkânı sunar. Özellikle kırsal bölgelerde erişimi artırır.
Yapay Zeka Destekli Analizler: Büyük veri analitiği ile bireysel glisemik eğilimler, komplikasyon riski ve tedavi uyumu değerlendirilir. Kişiye özel tedavi algoritmaları geliştirilebilir.

8. Diyabette Psikososyal Destek ve Hasta Eğitimi

Tip 2 diyabet yönetiminde sadece tıbbi tedavi değil, aynı zamanda psikososyal destek ve hasta eğitimi büyük önem taşır. Hastanın motivasyonu, öz-yönetim becerileri ve sosyal desteği, uzun dönem glisemik kontrolü belirler.

8.1. Diyabet Eğitimi Programları

Bireysel ve Grup Eğitimleri: Diyabet hemşireleri, diyetisyenler ve eğitim uzmanları tarafından düzenlenir. Glukoz takibi, ilaç kullanımı, insülin uygulama tekniği, yara bakımı, ayak bakımı gibi konuları kapsar.
Diyabetik Ayak Bakımı Eğitimi: Ayak muayenesi, doğru ayakkabı seçimi, günlük ayak temizliği ve yara farkındalığı eğitimleri, amputasyon riskini azaltır.
Yemek Planlama ve Karbonhidrat Sayımı: Yemeklerde karbonhidrat içeriğini tahmin etme, porsiyon kontrolü, glisemik indeksi düşük besinleri seçme teknikleri anlatılır.

8.2. Psikolojik Destek ve Bilişsel Davranışçı Terapi (BDT)

Davranış Değişikliği Yaklaşımı: Diyabet günden güne kontrol edilmesi gereken bir hastalıktır; stres ve kaygı bozukluğu tedavi uyumunu olumsuz etkiler. BDT, olumsuz düşünce kalıplarını kırarak öz-yönetim becerilerini güçlendirir.
Motivasyonel Görüşme: Hastanın içsel motivasyonunu belirleyerek, hedef belirleme ve eylem planı oluşturma süreçlerini destekler. Uzun dönem davranış değişikliklerinin benimsenmesini sağlar.
Depresyon ve Anksiyete Riski: Tip 2 diyabetli bireylerde depresyon insidansı yüksektir. Ruh sağlığı profesyonelleri ile iş birliği, psikofarmakolojik müdahaleler ve destek grupları önerilir.
Sosyal Destek Ağları: Aile katılımı, arkadaş grupları, diyabet dernekleri ve çevrimiçi forumlar, hastaların yalnızlık hissini azaltır ve tedavi sürecine uyumlarını artırır.

9. Önleme Stratejileri ve Kamu Sağlığı Politikaları

Tip 2 diyabet yükünü azaltmak için bireysel düzeyde yaşam tarzı değişikliklerinin yanı sıra toplum temelli ve kamu sağlığı politikaları geliştirilmelidir. Önerilen stratejiler:

9.1. Toplum Temelli Bilinçlendirme Kampanyaları

Okullarda Erken Dönem Eğitimleri: Çocukluk çağında sağlıklı beslenme, düzenli fiziksel aktivite ve şekerli içeceklerin zararları konusunda ders içi etkinlikler ve haftalık seminerler düzenlenmelidir.
Medya ve Sosyal Medya Kampanyaları: Televizyon, radyo, internet ve sosyal medya platformlarında “Şeker Hastalığını Önle” temalı farkındalık reklamları ve bilgiler paylaşılmalı.
Yerel Etkinlikler ve Sağlık Tırları: Kent merkezlerinde, mahalle pazarlarında ve iş yerlerinde ücretsiz VKİ, bel çevresi, kan şekeri taramaları yapılmalı; bireysel danışmanlık sağlanmalıdır.
Diyabet Bilgi Günleri ve Portallar: Halkı bilgilendiren, yapısal ve güncel içeriğe sahip web portalları oluşturularak “e-diyabet” kaynaklarına erişim kolaylaştırılmalıdır.

9.2. Düzenleyici Politikalar ve Vergilendirme

Şekerli İçecek Vergisi: İçeriğinde yüksek şeker barındıran gazlı ve meyveli içeceklere ek vergi uygulamaları diyabet riskini azaltabilir.
Reklam Kısıtlamaları: Çocuklar ve gençler hedef alınarak üretilen abur-cubur ve şekerli içecek reklamlarına kısıtlama getirilmeli, okullardaki kantinlere sağlıklı alternatifler sunulmalıdır.
Gıda Etiketleme Standartları: Paketli gıdaların ön yüzünde kolay anlaşılır uyarıcı etiketler (şeker, yağ, tuz oranı) bulunmalı, trafik ışığı sistemi veya nutrisyon skoru kullanılmalıdır.
Şehir Planlaması ve Yeşil Alanlar: Yürüyüş yolları, bisiklet yolları ve spor alanlarının yaygınlaştırılması; kentsel tasarımda aktif yaşamı teşvik eden yaklaşımlar uygulanmalıdır.

9.3. Sağlık Hizmetleri ve Tarama Programları

Aile Hekimliği Temelli Tarama: Aile hekimleri, kayıtlı nüfusundaki risk altındaki bireyleri (obez, hipertansiyon, dislipidemi, ailede diyabet öyküsü) yılda bir kez AKG, HbA1c ve bel çevresi ölçümü ile taramalıdır.
Çok Disiplinli Diyabet Merkezleri: Endokrinoloji uzmanı, diyetisyen, psikolog, podiatrist ve eğitim hemşiresinin bir arada çalıştığı merkezler yaygınlaştırılmalıdır.
Mobil Sağlık ve Tele-Diyabet Hizmetleri: Özellikle kırsal bölgelerde, mobil laboratuvar araçları ve tele-danışmanlık servisleriyle glukoz takibi, hasta eğitimi, tedavi uyumu takibi yapılmalıdır.
Elektronik Sağlık Kayıtlarına Entegrasyon: Kan şekeri, HbA1c, lipid profili ve hemogram sonuçları elektronik ortamda entegre edilerek riskli bireylere otomatik uyarılar gönderilmelidir.

10. Sonuç

Tip 2 diyabet, çağımızın en yaygın ve maliyeti en yüksek kronik hastalıklarından biridir. Hem bireysel hem de toplumsal boyutta yönetim ve önleme stratejilerinin entegre bir şekilde uygulanması hayati önem taşır. Türkiye’de artan obezite oranları, sedanter yaşam tarzı ve hızlı kentleşme, diyabet prevalansını her geçen yıl yükseltmektedir. Bunun önüne geçebilmek için:

Erken tanı ve tarama programları yaygınlaştırılarak, prediyabet aşamasındaki bireyler tespit edilmeli ve müdahale edilmelidir.
Bireysel düzeyde yaşam tarzı değişiklikleri; sağlıklı beslenme, düzenli fiziksel aktivite ve davranışsal destek programları temel adım olmalıdır.
Çağdaş farmakolojik ve insülin tedavi protokolleri, yenilikçi ajanlar ve metabolik cerrahi seçenekleri, hasta gereksinimine göre kişiselleştirilmelidir.
Diyabet izleme teknolojileri ve dijital sağlık uygulamaları entegre edilerek, hastaların kendi glisemik kontrolünü kolaylıkla takip etmeleri teşvik edilmelidir.
Psikososyal destek, hasta eğitimi ve aile katılımı süreçleri güçlendirilerek tedavi uyumu ve yaşam kalitesi artırılmalıdır.
Kamu sağlığı politikaları kapsamında reklam kısıtlamaları, vergilendirme, gıda etiketleme ve kentsel planlamaya yönelik stratejiler uygulanmalıdır.
Sağlık profesyonelleri, diyetisyenler, psikologlar ve spor uzmanlarından oluşan çok disiplinli ekipler, diyabet yönetiminde iş birliği yaparak kapsamlı bir bakım ağı oluşturmalıdır.

Sağlık Ağı olarak bizler, tip 2 diyabet konusunda güncel, bilimsel verilere dayanan ve toplumun tüm kesimlerine hitap eden içerikleri sunmaya devam edeceğiz. Unutmayın ki; diyabet kontrolü, bir ekip çalışmasıdır ve erken müdahale ile komplikasyon riski büyük ölçüde azaltılabilir.