“Can kurtarmak için canından geçmek” dediler sağlıkçıların mücadelesine…

Deprem aynı depremdi sarsıntı aynı sarsıntıydı farklı olan kocaman bir kalpti , farklı olan eşsiz bir sahiplenmeydi.. Onunda eşi, çocukları, annesi babası vardı belki koşarak hastaneden çıksa sağ olarak kurtulacaktı.. Günlerdir bakımını yaptığını hastalarını bırakabilir miydi? 1 can için onlarca canı ölüme terk edebilir miydi? Etmedi… Korku dolu bakışlarla hastane koridorlarında bir daha hiç koşamayacak gibi koştu Şeyma hemşire koştu diyorum ama çıkışa değil hasta odalarına.. Korktu diyorum ama ölmekten değil hastalarını kaybetmekten.. Kendi bebeğini sarar gibi sardı adları bilinmeyen tüm sağlık çalışanları.. Bunu yaparken kaybettik birçok canımızı.. Kendini ve hastalarını kurtaranlara “şanslı” dedik şanslı mıydı gerçekten? Annesi babası çocukları enkaz altındaydı gidemedi, bir umut bekleyen hastalarına şifa oldu sağlık çalışanı.. O da depremzedeydi birçok yakınını kaybetmişti ama bırakıp gidemezdi hastalarını.. Hiç tanımadığı binlerce insana sağlık dağıtmalıydı can güvenliği olmadan hasar alan hastanelerde 1dk ara vermeden çalıştı belki yakının cansız bedenini son kez göremedi ama bırakmadı bırakamazdı nasıl bıraksındı..

Enkaz altında kalan hemşire, doktor,öğretmen,aşçı , terzi vs değildi enkaz altinda kalan CAN’dı..

Başka CAN’lar için kendi canından geçen güzel meslektaşlarım bu nasıl güzel ölmektir bu nasıl kutsal bir vedadır .. bu ne büyük emektir özür dilerim sizlerle bir cana umut olamadığım için .. özür dilerim üzerinizdeki enkazdan bir taş kaldıramadığım için.. özür dilerim ekmeğimi sizinle paylaşamadığım bir yudum su veremediğim için..

Kurtardığınız her cana , enkazdan kaldırdığınız her taşa minnettarız ne güzel varsınız öyle hiç yok olmayacaksınıza bizimlesiniz.. Hiç olmadığınız kadar varsınız hiç olmadığınız kadar bizimlesiniz ..

“Elbet bir gün buluşacağız..BU BÖYLE YARIM KALMAYACAK”